Η σοβαρότητα του τραύματος, ο τύπος του τραύματος, ο χρόνος που παρήλθε από την στιγμή του τραυματισμού, ο τρόπος φροντίδας του δοντιού και η αντίδραση του οργανισμού είναι εξίσου σημαντικοί παράγοντες που θα καθορίσουν την πρόγνωση και βιωσιμότητα του τραυματισμένου δοντιού.
Η πιο συνηθισμένη μετατραυματική επιπλοκή είναι η νέκρωση του πολφού (νεύρου) ακολουθούμενη από μόλυνση με μικρόβια. Άλλες επιπλοκές συμπεριλαμβάνουν τη δυσχρωμία του δοντιού και την ενασβεστίωση του πολφού (το νεύρο αρχίζει και συρρικνώνεται).
Μια από τις πιο σημαντικές επιπλοκές σε δόντια, τα οποία έχουν υποστεί μετακίνηση μετά από οδοντικό τραύμα, είναι οι διάφοροι τύποι απορροφήσεων στο δόντι. Με τον όρο απορρόφηση εννοούμε ότι ο ίδιος ο οργανισμός μέσω δικών του αμυντικών μηχανισμών αρχίζει να απορρίπτει το ίδιο το δόντι. Ορισμένες από αυτές τις απορροφήσεις μπορούν να αποφευχθούν ή να αναχαιτιστούν με ενδοδοντική θεραπεία (απονεύρωση). Ωστόσο υπάρχουν μερικές περιπτώσεις οι οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν και μπορεί να οδηγήσουν μέχρι και σε απώλεια του δοντιού. Για το λόγο αυτό μία ενδελεχής αρχική οδοντιατρική εξέταση και ενημέρωση του ασθενή για τις πιθανές μετατραυματικές επιπλοκές είναι απαραίτητη.
Τα τραυματισμένα δόντια θα πρέπει να παρακολουθούνται έγκαιρα με βάση τις κατευθυντήριες οδηγίες της IADT έως και 5 χρόνια ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν έχει ξεκινήσει κάποια απορρόφηση που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια του δοντιού και να επιβεβαιωθεί η επούλωση όλων των ιστών.